29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΤΟΥ ΄74

Η εξακρίβωση της τύχης, εντοπισμού και ταυτοποίησης των οστών και των 1.619 αγνοούμενων συμπεριλαμβανομένων αμάχων, γυναικών και παιδιών που εξαφανίστηκαν κατά την τουρκική εισβολή του ΄74, αποτελεί άλλο ένα ακόμη ανθρωπιστικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε συνεπεία των τραγικών γεγονότων των μαύρων εκείνων ημερών το οποίο αφορά πολιτεία και κοινωνία και όλοι οφείλουμε πεισματικά να επιμείνουμε στην πλήρη επίλυση και διαλεύκανσή του. Έχουμε ηθικό και εθνικό χρέος απέναντι στην ιερή μνήμη αυτών των χαμένων προσώπων, στις μάνες που έζησαν και έφυγαν από την ζωή με τον καημό, τον πόνο, το παράπονο και την κρυφή ελπίδα να μάθουν μια μέρα νέα από τα παλληκάρια τους αλλά και προς τις οικογένειες τους που έχουν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα να γνωρίζουν τι απέγιναν και να τους μνημονεύουν.

42 ολόκληρα χρόνια είναι πολλά και οι απογοητεύσεις που τους δώσαμε ακόμα πιο πολλές. Παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες που έγιναν και που εξακολουθούν να γίνονται, και παρόλο που ταυτοποιήθηκαν τα οστά πολλών από τους αγνοούμενους της τουρκικής εισβολής του ΄74, εντούτοις, δεν είναι μυστικό η πικρή αλήθεια ότι δεν δόθηκε η απαιτούμενη προσοχή, ότι δεν έγιναν οι κατάλληλες έρευνες ή δεν υπήρξε η ορθή συνεργασία για εντοπισμό ακόμη περισσοτέρων με τον τρόπο που θα έπρεπε να υπήρχε σε ένα τέτοιο ζήτημα. Οι διαδικασίες πρέπει να επιταχυνθούν και να ολοκληρωθούν το συντομότερο δυνατό γιατί μόνο έτσι θα τερματισθεί το πολύχρονο και ψυχοφθόρο μαρτύριο που βιώνουν καθημερινά οι συγγενείς τους και όσο αυτό δεν επιλύνεται, η οδύνη, ο πόνος τους όχι μόνο δεν κοπάζει αλλά μεγαλώνει, δεν κλείνουν οι πληγές που άφησε πίσω της η κυπριακή τραγωδία αφού το θέμα των αγνοουμένων αποτελεί άλλη μία τραγική συνέπεια της.

Η Τουρκία τηρεί αρνητική και σκληρή στάση στο ζήτημα των αγνοουμένων καταπατώντας τα δικαιώματα των συγγενών τους να μάθουν τι απέγιναν τα αγαπημένα τους πρόσωπα και εάν πραγματικά επιθυμεί επίλυση του κυπριακού ζητήματος έχει την ευκαιρία να αποδείξει έμπρακτα το ισχυριζόμενο ενδιαφέρον της αφού το θέμα των αγνοουμένων αποτελεί όπως προανέφερα, προέκταση και μέρος του, επιτρέποντας τις έρευνες αναζήτησης τους στις περιοχές που παράνομα κατέχει και να παύσει να προκαλεί την εσκεμμένη  καθυστέρηση τους.

Η πατρίδα μας έχει ιερό χρέος και καθήκον έναντι των αγνοούμενων προσώπων της, έναντι των συγγενών τους αλλά και έναντι στη ίδια της την ιστορία μεριμνώντας με κάθε δυνατό τρόπο και προς κάθε ενδεικνυόμενη κατεύθυνση για τον εντοπισμό και του τελευταίου ζώντα ή νεκρού αγνοούμενου. Οφείλει να κηδεύσει με τις ύψιστες τιμές όπως αρμόζει σε κάθε ήρωα, να τιμήσει την μνήμη αυτών των παιδιών της που έβαψαν με το αίμα τους τα πεδία αξιοπρέπειας και τιμής της, που προασπίστηκαν την ελευθερία, την εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία της και να φανεί αντάξια της προσφοράς, του αγώνα και της δικής τους θυσίας και προσφοράς. Αυτό άλλωστε θα αποτελέσει και το καλύτερο μνημόσυνο για αυτούς που μας έδειξαν τον δρόμο μέσα από τον αγώνα και την θυσία τους, έστω και αν η λύτρωση δεν θα έρθει μόνο με την εύρεση και ταφή των ιερών λειψάνων τους ή την απόδοση τιμών, αλλά με την απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου μας.